Βήμα | Αποστράτων: ΑΡΘΡΑ

Από τη δολοφονία του Φύσσα και μετά των χρυσαυγιτών, σε σωρεία κειμένων φωνάζουμε:

«Το καθεστώς βρίσκεται σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ αδιέξοδο, δίχως περιθώρια «ομαλών» ελιγμών. Μέσα από την «ομαλότητα» και αυτών των κατοχικών κοινοβουλευτικών διαδικασιών δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ΑΠΑΤΗΣ.

Η μόνη διέξοδος που έχει μείνει σ’ αυτό το καθεστώς είναι η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ και η δημιουργία συνθηκών Έκτακτης Ανάγκης: Η Άβυσσος του χάους και του τρόμου, καθώς και ο «κώδικας» της ΦΙΜΩΣΗΣ.

Γι αυτό οι μηχανισμοί αυτού του καθεστώτος (παρακράτος, μυστικές υπηρεσίες και ΜΜΕ) κλιμακώνουν και εντείνουν την... «πολιτική τους δράση» και παίζουν τα μακάβρια τρομοκρατικά τους παιχνίδια.

Προλειαίνουν το έδαφος για ένα ΜΕΓΑΛΟ τρομοκρατικό κτύπημα και ετοιμάζουν τη σκηνοθεσία του.

Η μόνη διέξοδος αυτής της αδιέξοδης και δωσίλογης καθεστωτικής κακουργίας είναι το ΑΙΜΑ: Ένα τρομοκρατικό κτύπημα που θα ΠΑΓΩΣΕΙ, έστω προσωρινά, την ελληνική κοινωνία, την ΟΡΓΗ του κόσμου».

ΤΩΡΑ αυτά τα διακρίνει καθαρά και ο φίλος Στάθης. Μόνο που αφήνει πολλά παράθυρα ανοικτά στο μύθο της τρομοκρατίας.

Πολλά μισόλογα και υπαινιγμοί.

Εδώ ΕΥΘΕΩΣ πρέπει να βροντοφωνάξουμε: Πίσω από την τρομοκρατία βρίσκονται το κράτος, το παρακράτος και οι μυστικές υπηρεσίες και μάλιστα με πολλούς στρατηγούς και σκηνοθέτες, λόγω των λυσσαλέων ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών…

«Αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη», φίλε Στάθη, «δεν είναι τίποτε άλλο από φασίστες, ή πράκτορες, ή αυτόκλητοι ηλίθιοι». Αυτά τα «ή» θολώνουν τα πράγματα και αφήνουν παράθυρα ανοικτά στην τρομοκρατική μυθολογία…

ΑΥΤΟΙ είναι εκτελεστικά όργανα των μυστικών υπηρεσιών, του κράτους και του παρακράτους. Τα «ή» είναι οι υπογραφές των μυστικών υπηρεσιών…

Σ’ αυτή την τρομοκρατική σκηνοθεσία των μυστικών υπηρεσιών και μάλιστα κακόγουστη, εντάσσονται και οι «βόμβες» εναντίον του Προβόπουλου και Πρετεντέρη…

Τρομοκρατία «χρήσιμων ηλιθίων» και «εκδικητών» δεν μπορεί να ΥΠΑΡΞΕΙ σήμερα. Μην ρίχνουμε νερό στο μύλο των τρομοκρατικών παιγνίων του καταρρέοντος καθεστώτος. Καθαρά λόγια και όχι «ήξεις αφήξεις»…

Διαβάστε το κείμενο του Στάθη:Eκτάκτως!

Πηγή: sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

O κ. Προβόπουλος και ο κ. Πρετεντέρης δέχθηκαν ταχυδρομημένους φακέλλους που περιείχαν σφαίρες.
Συμπαρίσταμαι ολόψυχα και στους δύο.
Με αυτόν τον τρόπο η Μαφία προειδοποιεί ή απειλεί τα θύματά της ότι θα τα σκοτώσει.
Το τι όνομα πιθανόν να επιλέξει στη συνέχεια αυτή η Μαφία για να εξηγήσει τις πράξεις της δεν έχει νόημα - ο φασισμός διαλέγει κάθε φορά ό,τι όνομα γουστάρει.
Αυτοί που «αναλαμβάνουν την ευθύνη» για απειλές, τραμπουκισμούς και θανάτους, όποιο όνομα κι αν επιλέγουν κάθε φορά, έχει την ίδια αξία που έχει για τους χαμαιλέοντες το φως και για τους βρυκόλακες το σκοτάδι.
Με τον κ. Πρετεντέρη μας χωρίζει άβυσσος, όμως και αυτός και ο κ. Προβόπουλος είναι υπόλογοι απέναντι στον λαό για αυτά που λένε και κάνουν (όπως όλοι μας) και όχι «υπόδικοι» στο έλεος της οποιασδήποτε σπείρας σμπίρων που θέλουν να το παίξουν θεοί, τιμωροί, υπερήρωες, εκδικητές, πρόμαχοι του λαού, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο από φασίστες, ή πράκτορες, ή αυτόκλητοι ηλίθιοι - χρήσιμοι ηλίθιοι.
Μια τρίχα απ’ τα μαλλιά του κ. Πρετεντέρη να πειραχθεί, μια τρίχα απ’ τα μαλλιά ενός Χρυσαυγίτη ή ενός αριστερού και ο κύκλος του αίματος θα είναι έτοιμος να πολιορκήσει τη Δημοκρατία. Ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η ανωμαλία, και εις ό,τι αφορά την τήρηση του Συντάγματος και εις ό,τι αφορά τα προτάγματα της ακολουθούμενης πολιτικής, ενδημεί στην πόλη, αλλά δεν την έχει κατακυριεύσει ακόμα.
Ενα χτύπημα κατά δημοσιογράφου ή πολιτικού ή πολίτη της μιας ή της άλλης πλευράς θα έσπρωχνε τις εξελίξεις πλησιέστερα προς το βάραθρο που μπορεί να μας καταπιεί όλους.
Το κλίμα δεν είναι καλό. Η ανωμαλία και η προβοκάτσια ακονίζουν τα δόντια τους.
Στην κυβέρνηση υπάρχουν σκέψεις να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Μόλις προχθές ο κ. Τσίπρας με συνέντευξή του στη Stampa ξεκαθάρισε την κάθετη αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι τέτοιο, ενώ το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ κι άλλες δυνάμεις έχουν εκφράσει κατά καιρούς την κατηγορηματική τους αντίθεση.
Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ευθέως απ’ τον ίδιο τον κ. Σαμαρά (και παρά την αντίθεση πολλών Νεοδημοκρατών) για σχέσεις με την τρομοκρατία. Παρακίνησε μάλιστα ο κ. Πρωθυπουργός τους βουλευτές του να «πετούν κατά του ΣΥΡΙΖΑ χειροβομβίδες» απ’ το καλάθι με τα επιχειρήματα του επιπέδου της κυρίας Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου ή του κ. Σίμου Κεδίκογλου για τη θεωρία των δύο άκρων και τα λοιπά συναφή - παιδαριώδη μεν, θανάσιμα δε.
Ποιος θα ωφεληθεί από μια στραβή; Ποιος θέλει να την προκαλέσει, ώστε να αποφευχθεί το «ατύχημα» των εκλογών - διότι φθάσαμε στο σημείο να θεωρούν ορισμένοι τις εκλογές ατύχημα για τη δημοκρατία.
Εστω αυτήν τη δημοκρατία που της σπαράσσει το συκώτι καθημερινώς η Τρόικα. Η υπόθεση λοιπόν με τις σφαίρες εναντίον του κ. Προβόπουλου και του κ. Πρετεντέρη βρωμάει. Και επίσης κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.
Ερχεται τρίτο (και φαρμακερό) Μνημόνιο, ύψους 14 δισ. (κατ’ αρχήν) που θα μεταφρασθούν σε νέα μέτρα και σε επιδείνωση των ήδη ληφθέντων. Τίποτα δεν πρόκειται να πάει καλύτερα και ο μόνος τρόπος, εκτός απ’ τους καθημερινούς αγώνες, για να ανακοπεί το κακό και στη συνέχεια να αναταχθεί η κατεύθυνση της χώρας είναι οι εκλογές.
Τώρα ή λίγο αργότερα, διότι έρχονται οι δημοτικές εκλογές και οι ευρωεκλογές, οι εθνικές εκλογές θα γίνουν, δεν μπορεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να τις αποφύγει, μπορεί όμως να τις κάνει υπό καθεστώς ανωμαλίας.
Η πρεμούρα της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ, των «58» και μέρους της Ν.Δ. να θέσουν τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, όσον και η πρεμούρα της ηγετικής ομάδας της Ν.Δ., της Χρυσής Αυγής και των συγκροτημάτων του Τύπου της Διαπλοκής να συσχετίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία, θα κλείδωναν μια χαρά με δυο-τρεις σφαίρες εναντίον του κ. Πρετεντέρη, του κ. Προβόπουλου, ενός Χρυσαυγίτη, ενός ΣΥΡΙΖαίου, ενός ΚΚΕ ή οποιουδήποτε άλλου, του οποίου ο φόνος θα άνοιγε την πόρτα του φρενοκομείου.
Οποιοι σχεδιάζουν μια τόσο φανερή προβοκάτσια πρέπει να ’ναι πολύ απελπισμένοι, πράγμα που καθιστά την προβοκάτσια πιο πιθανή. Αυτήν ή μια άλλη...

enikos.gr

Του Σάββα Καλεντερίδη
Η Τουρκία και η κυβέρνηση Ερντογάν ταλανίζονται από μια προϊούσα κρίση, η οποία είναι δομική και ταυτοχρόνως πολύμορφη.
Να εξηγήσουμε πρώτα το δομική.
Ο Ερντογάν έχει κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο κράτος και είναι πολύ δύσκολο να φανεί αντίπαλος που μπορεί εύκολα να τον αντιμετωπίσει, όπως είναι επίσης πολύ δύσκολο να βρεθεί κόμμα που μπορεί να αντιμετωπίσει εκλογικά το ΑΚΡ. Ο λόγος για τον οποίο παρατηρείται η δυσκολία και στις δυο περιπτώσεις είναι το γεγονός ότι μέχρι την επικράτηση του Ερντογάν και του ΑΚΡ, κόμματα και πολιτικοί περνούσαν από το κόσκινο του ΓΕΕΘΑ, της ΜΙΤ και του βαθέως κράτους, όταν δεν αποτελούσαν ευθέως δημιουργήματά τους.
Ακριβώς επειδή συνέβαιναν αυτά, η τουρκική κοινωνία αποστερήθηκε μιας μακρόχρονης πολιτικής προπαίδειας και εμπειρίας και το πολιτικό σκηνικό κομμάτων και προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν τώρα να κυριαρχήσουν και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία.
Έχουμε εξηγήσει διεξοδικώς σε άλλα άρθρα ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ είναι προϊόν ΚΑΙ γεωπολιτικών σχεδιασμών της Ουάσιγκτον, η οποία με τον τρόπο αυτό θέλησε να «ξεφορτωθεί» το βαθύ κράτος με το οποίο συνεργαζόταν επί δεκαετίες, επειδή ακριβώς εκείνο αρνιόταν να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ κυρίως για το Κουρδικό.
Όσον αφορά την απάντηση γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί από ένα αντίστοιχο εγχείρημα, να εξηγήσουμε ότι το ΑΚΡ συσπειρώνει και αποτελεί στέγη για τις σουνιτικές μάζες της Τουρκίας, οι οποίες κρίνουν με θεολογικά και όχι με πολιτικά κριτήρια. Άρα, είναι πολύ δύσκολη η αποσυσπείρωση και ο προσανατολισμός τους σε άλλο κόμμα, παρά τα σκάνδαλα που άρχισαν να αποκαλύπτονται. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, να ανατραπεί Ερντογάν και ΑΚΡ, είναι η διάσπαση του κόμματος και η κακή πορεία της οικονομίας, που μπορεί να επηρεάσει την τσέπη του απλού Τούρκου και εξ αυτού ακόμα και τα σουνιτικά του πολιτικά αντανακλαστικά.
Όσον αφορά το πολύμορφο της κρίσης, να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν διαχειρίζεται ήδη ένα «σχέδιο» επίλυσης του Κουρδικού, το οποίο σε ορισμένους τομείς δίνει πόντους στον ίδιο και το κόμμα του, ενώ σε ορισμένους άλλους, στρατηγικού χαρακτήρα, τομείς το τα αποτελέσματα του σχεδίου αυτού δημιουργούν προϋποθέσεις και προοιωνίζονται παγίωση του κουρδικού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό, με εθνοτικούς όρους και ρυθμιστικό ρόλο, δεδομένης της ρευστότητας στο υπόλοιπο σκηνικό.
Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί την κρίση στη Συρία, που αφ’ ενός μεν της αφαιρεί στρατηγική αξία, αφ’ ετέρου την αποκόπτει από το νότο, αφού κατά μήκος των συνόρων της δημιουργείται ντε φάκτο ένα δεύτερο κουρδικό κράτος, που πολύ απλά φέρνει πιο κοντά την χρονολογία ίδρυσης του τρίτου, στο δικό της έδαφος.
Η στρατηγική αξία της Τουρκίας, που αποτέλεσε αιτία να υποστεί η Ελλάδα και ο Ελληνισμός τεράστιες απώλειες το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, αφού πάντα η Δύση έκλεινε τα μάτια στην επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος, απομειώνεται ακόμα περισσότερο, από τις εξελίξεις στο Ιράν, όπου οι ΗΠΑ και η Δύση αναζητούν δρόμους εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τεχεράνη, ενώ πρέπει να υπολογιστεί ότι η Τουρκία έχασε τη φυσική της επαφή με το Ιράκ, μετά την ίδρυση του πρώτου κουρδικού κράτους.
Τέλος, η Τουρκία έχει να διαχειριστεί την τραγική κατάληξη των επιλογών της στη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο, το γόρδιο δεσμό των σχέσεών της με το Ισραήλ, που ούτως ή άλλως σχετίζεται με τε τεκταινόμενα στον τομέα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου και με το Κυπριακό. Το ζήτημα αυτό, το ενεργειακό, σχετίζεται με της σειρά του με το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων νοτίως της Κρήτης, το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει, αρνητικά για την Τουρκία, το τεράστιο ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Τώρα, όμως, η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να εξάγει την δομική και πολύμορφη κρίση που αντιμετωπίζει, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάτι τέτοιο μάλλον θα επιδεινώσει τη θέση της και θα ενισχύσει άλλους πόλους και άρα τις διαλυτικές τάσεις.

Αυτά εν ολίγοις είναι τα χαρακτηριστικά της κρίσης που καλείται να αντιμετωπίσει η Τουρκία το 2014, μια κρίση που, σύμφωνα με αρκετούς Έλληνες αναλυτές, είναι δυνατόν να αποπειραθεί να εξάγει ο Ερντογάν στην Ελλάδα.
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι όλες οι κρίσεις από το 1974 και εντεύθεν, δεν αποτελούσαν ΠΟΤΕ απόπειρα εξαγωγής εσωτερικής κρίσης αλλά εμφανίστηκαν στο προσκήνιο αφού πρώτα η Τουρκία όχι μόνο είχε πάρει πράσινο φως από την Ουάσιγκτον για την έκβασή της, αλλά και διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση στην Αθήνα δεν θα «σηκώσει το γάντι» και δεν θα απαντήσει στις προκλητικές ενέργειες της Άγκυρας. Όλες δε οι κρίσεις έγιναν με συγκεκριμένο πολιτικό και γεωπολιτικό στόχο: Να μην επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στο Αιγαίο, πράγμα που αποτελεί ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ της χώρας μας.
Κρίση, με χαρακτηριστικά εξαγωγής μια εσωτερικής κρίσης, δεν είδαμε να συμβαίνει στις Ε-Τ σχέσεις, μπορούμε δε να πούμε ότι η φιλολογία αυτή εμφανίστηκε στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα άλλοτε αδυναμίας ανάλυσης και κατανόησης των τεκταινομένων στη γείτονα και άλλοτε ως αποτέλεσμα αδυναμίας αντιμετώπισης της σκληρής πραγματικότητας, που είναι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας και η ισορροπία δυνάμεων, που ανατρέπεται δραματικά στη Θράκη και το Αιγαίο. Το μόνο που είδαμε, κι αυτό τη δεκαετία του 2000, ήταν σενάρια του τουρκικού στρατού σε σχέδια τύπου Βαριοπούλα, που θα εφαρμόζονταν ερήμην της κυβέρνησης.
Τώρα, όμως, η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να εξάγει την δομική και πολύμορφη κρίση που αντιμετωπίζει, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάτι τέτοιο μάλλον θα επιδεινώσει τη θέση της και θα ενισχύσει άλλους πόλους και άρα τις διαλυτικές τάσεις.
Όσο για κινητικότητα και την επιθετικότητα που παρατηρείται αυτές τις μέρες στο Αιγαίο, να εξηγήσουμε και ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή εντάσσεται στους πάγιους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας στο Αιγαίο και την Κύπρο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόπειρα εξαγωγής της κρίσης. Με άλλα λόγια, η Τουρκία μας δείχνει και θα συνεχίσει να μας τονίζει με συγκεκριμένες πράξεις ότι είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει την Ελλάδα να επωφεληθεί της προεδρείας της Ε.Ε. για αλλάξει το καθεστώς ή να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της θέση στο ζήτημα του τι ανήκει και σε ποιον, στο Αιγαίο.
Για να ξέρουμε τι γράφουμε και τι λέμε και να μην οδηγούμεθα και οδηγούμε και άλλους σε λάθος συμπεράσματα, που μπορεί να έχουν τραγικές συνέπειες, τις οποίες δεν αντέχει η χώρα, ειδικά την περίοδο αυτή.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία

onalert.gr

O καθηγητής Γραμματικάκης φωνάζει: «Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν ξέρω από όπλα. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί», γράφει ο καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, στο protagon.gr και επιτίθεται σε νυν και πρώην πρωθυπουργούς για την οικονομική κρίση.
Γράφει ο κ. Γραμματικάκης:
Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Πριν λοιπόν οδηγηθώ στις πράξεις, που έχω με επιμέλεια σχεδιάσει, κάνω μια τελευταία έκκληση προς όλους: Δεν χρειάζονται πια δισταγμοί, σας παρακαλώ συλλάβετέ με.
Είναι αλήθεια, ότι αυτήν την πορεία ή την κατάληξή της δεν τη φανταζόμουν. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά οι λέξεις «κρίση», «δημοσιονομική προσαρμογή», «ελλείμματα», τα πολιτικά κόμματα της χώρας άρχισαν όπως πάντα να αλληλοκατηγορούνται. Δεν φαινόταν όμως να ανησυχεί κανένας. Τη μέρα μάλιστα που ο τότε πρωθυπουργός -μου διαφεύγει προς ώρας το όνομά του- ανακοίνωσε ότι η χώρα «προσφεύγει» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θεώρησα ότι μπορεί να ήταν και προς το καλό μας. Το περιβάλλον άλλωστε του διαγγέλματος, αυτό υπονοούσε:
Ένα παραδείσιο και μοναχικό ελληνικό νησί, το Καστελλόριζο, αλλά και το αυτάρεσκο ύφος του τότε πρωθυπουργού μας -ξεχνώ τώρα το όνομά του- έπειθαν ότι μια παροδική δυσκολία ήταν όλα, και ότι γρήγορα θα επανερχόταν η εποχή της αμεριμνησίας.
Πόσο λάθος κάναμε, εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Καθώς το πλοίο όδευε προς το Καστελλόριζο, οι κλυδωνισμοί του ολοένα πλήθαιναν, και νερά έμπαιναν ήδη στα αμπάρια και τους διαδρόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο καπετάνιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ταραχή και σύγχυση, και δεν έπαυε να υπόσχεται ότι φτάνομε στο Καστελλόριζο· ενώ από δίπλα η αδράνεια των αξιωματικών και του πληρώματος μεγάλωνε την απειλή από τα κύματα. Έτσι ο πανικός οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή του καπετάνιου, και άλλα πληρώματα ανέλαβαν τη σωτηρία του σκάφους. Οι κλυδωνισμοί όμως συνεχίστηκαν, και τα νερά εξακολουθούσαν να εισέρχονται ορμητικά. Η φήμη, ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο Καστελλόριζο, άρχισε να γίνεται πια βεβαιότητα.
Πράγματι: Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα. Καθώς μάλιστα χρειάσθηκε να συμπλεύσουν με το πολιτικό μας σύστημα, που σε κάθε κρίσιμο βήμα έδειχνε την ανεπάρκεια και την κομματική του ιδιοτέλεια, πολλά ήσαν τα δεινά και λίγη η πρόοδος που έζησε η αρχαία μας χώρα. Δεν αξίζει να συνεχίσω: Τώρα και χρόνια βιώνομε ένα θέατρο του παραλόγου, και ο εκφυλισμός των λέξεων και των εννοιών δεν έχει τέλος.
Έτσι λοιπόν, από συνεπής και δημοκρατικός πολίτης, και άνθρωπος -όπως με αποκαλούσαν- των γραμμάτων και των τεχνών, εξελίχθηκα με τον καιρό σε υποψήφιο τρομοκράτη. Λίγο πια με απασχολεί εκείνος ο θίασος, που χρόνια τώρα κατέχει ή ονειρεύεται εξουσίες. Η έγνοια του είναι να διαπληκτίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες· και ενώ έπρεπε να επιδιώκει κάποια ενότητα, γιατί πολλοί είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη χώρα, αναλίσκεται σε λόγους διχόνοιας και φανατισμού. Έτσι στρώθηκε ο δρόμος σε δυνάμεις βίαιες και μισαλλόδοξες, που αποτελούν μια μόνιμη απειλή. Όχι, δεν έχω πια ελπίδες, ο δρόμος που επέλεξα εγώ είναι δύσκολος αλλά σωστός.
Γι' αυτό και κάνω αυτήν την έκκληση: Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Όπως δήλωσα ήδη, είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν έχω μάθει ωστόσο να εκδικούμαι, ούτε γνωρίζω από όπλα και εκρηκτικά. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί. Με συνοδεύει πάντα η σκέψη εκείνων, που μέσα στη θύελλα άπλωσαν το χέρι τους στους άλλους· και αντλώ το θάρρος μου από όσους κράτησαν -στην παιδεία, την τέχνη, τη ζωή- τις ανάσες της ευθύνης και του ήθους.
Κατάρτισα λοιπόν με επιμέλεια τους στόχους μου, χωρίς προκαταλήψεις αλλά και χωρίς πάθος. Η επόμενη ημέρα με ενδιαφέρει μόνον. Δεν έχω πρόθεση να κρυφτώ, ούτε να αποδράσω, όπως έκαναν πάντα οι θρασύδειλοι του είδους μου. Καθώς εγώ θα οδηγούμαι στις εισαγγελίες και τα κρατητήρια, τι καλύτερο από το να δω την ικανοποίηση στα πρόσωπα, τι πιο σπουδαίο από το να αισθανθώ τις ευχές του κόσμου να με συνοδεύουν.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι η διαδικασία της εκδίκησης λίγο με ελκύει. Άλλα ήταν τα όνειρα, και άλλες οι κατευθύνσεις της ζωής μου. Όσο όμως κατάρτιζα με επιμέλεια τους στόχους μου, όλο και πλήθαιναν οι υποψήφιοι προς αφανισμό: Εδώ οι προύχοντες της πολιτικής, από δίπλα εκείνοι που έκρυβαν με ιδιοτέλεια την αλήθεια, παραπέρα οι κοντόφθαλμοι αξιωματούχοι της Ευρώπης, λίγο πιο κάτω οι αξιολογητές και οι μαύρες οθόνες τους, πιο πέρα όσοι δεν δάκρυσαν μπροστά στον άνεργο. Διαρκώς κατέγραφα κατηγορίες και ενόχους. Ενώ όμως έτσι κατέληξα στον τελικό κατάλογο, τον αριθμό και τα ονόματα των στόχων, εξακολουθούσαν πάντα να με βασανίζουν τα κριτήρια μου, διασταύρωνα ξανά και ξανά όσες πληροφορίες είχα. Δεν πρόκειται ωστόσο να μου ξεφύγει ούτε λέξη παραπάνω: Οι ένοχοι αγρυπνούν, κάθε τους κίνηση περιβάλλεται από φρουρούς και προφυλάξεις, φοβούνται ότι το έγκλημά τους θα αποκαλυφθεί, ξέρουν ότι υπάρχουν πάντα -όπως εγώ- υποψήφιοι τρομοκράτες.
Γι' αυτό επιμένω: Η μόνη λύση είναι να συλληφθώ από τις αρμόδιες αρχές. Διότι, όσο και αν κατάρτισα με επιμέλεια τους στόχους μου, οι αμφιβολίες δεν με εγκαταλείπουν. Αν ήσαν αυτοί και όχι άλλοι, αν παρέλειψα ονόματα ή μερικοί δεν φταίνε, ποιοί επιτέλους οδήγησαν τη χώρα σε μια τραγωδία ανείπωτη. Ότι φταίξαμε και εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν είναι δύσκολο να το παραδεχθώ· κι αναγνωρίζω ότι έλειψε πολύ η προσωπική ευθύνη. Άλλοι ωστόσο άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο του λαϊκισμού, και κολάκευαν διαρκώς τις ψευδαισθήσεις μας.
Ελάχιστα πάντως με απασχολούν οι φήμες, που ισχυρίζονται ότι αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, και ότι η λαίλαπα όπου να 'ναι θα κοπάσει. Θέλω να είμαι κατηγορηματικός: Το εύχομαι, και διπλή θα είναι τότε η χαρά μου. Τα σχέδιά μου όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ποιος τότε θα πληρώσει για τους νέους ανθρώπους, που η απόγνωση οδήγησε στα ξένα, πώς θα επιστραφούν τα αγαθά και οι αξίες, που έκλεψε το Άδικο από τους αθώους, με ποια διαδικασία θα αναστηλωθούν τόσες και τόσες ζωές ακυρωμένες; Όχι, οι φήμες ότι θα κοπάσει η θύελλα, δεν με αφορούν, ούτε με επηρεάζουν.
Ο χρόνος όμως της αναμονής έχει ένα τέλος. Είναι λοιπόν καθορισμένη και αμετακίνητη η μέρα, που οι τεχνολογικοί μηχανισμοί μου θα σπείρουν τον όλεθρο και τον αφανισμό. Στη φράση όμως αυτή δεν θα προσθέσω ούτε μια τελεία. Σε τίποτα δεν το 'χουν οι ισχυροί του κράτους και οι επιτηρητές να ανιχνεύσουν την ημερομηνία αυτή της κάθαρσης, και να κηρύξουν από τώρα γενικό συναγερμό. Άδικος βέβαια κόπος: Οι δικοί μου τεχνολογικοί μηχανισμοί δεν ανιχνεύονται, ούτε έχουν να κάνουν με εκρηκτικά και όπλα. Στηρίζονται αντίθετα σε μια παραλλαγή του τρόπου, που οι αρχαίοι ήξεραν ως εξοστρακισμό. Στην ιδιοφυή αυτή εξέλιξη βοήθησαν τα διδακτορικά και οι επιστημονικές μου γνώσεις, που απέκτησα με επιμονή και μόχθο.
Το δίλημμα βέβαια δεν είναι πια μόνον δικό μου. Εγώ προσφέρθηκα, με ανιδιοτέλεια και αίσθημα ευθύνης, να με συλλάβουν οι αρχές, για να αποφύγουν τις σκληρές συνέπειες οι επόμενοι που έρχονται. Διότι όλο και πληθαίνουν οι Έλληνες, που αισθάνονται ως υποψήφιοι τρομοκράτες. Στις ρημαγμένες τους ζωές δεν χωρούν πια όνειρα, κι ούτε μετρούν οι υποσχέσεις που ακόμα ακούγονται. Υπάρχει μόνον μια αχνή ανάμνηση του Καστελλόριζου, και είναι πολλοί όσοι αναζητούν σιωπηλά τον τρόπο που θα φτάσουν στις ακτές του.

iefimerida.gr

Τρομοκρατία στην Ελλάδα – Κύκλος … δεν θυμάμαι, έχω χάσει το μέτρημα. Ναι το σίριαλ ξεκίνησε ξανά, με σενάριο μια απ τα ίδια, σκηνοθεσία κονσέρβα και κακοστημένη πλοκή.

Ο καταδικασμένος σε 6 φορές ισόβια, τρομοκράτης και πρώην μέλος της 17Ν, Χριστόδουλος Ξηρός, καταφέρνει και ‘’ξεφεύγει’’ από την ΕΛ.ΑΣ, κατά τη διάρκεια της έβδομης(!) εννιαήμερης άδειας. Ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, βγαίνει και ως άλλος θεωρητικός της ‘’επαναστατικής τρομοκρατίας’’ και της αντιεξουσιαστικής δράσης, και δηλώνει ότι ο πελάτης του όφειλε να περάσει πάλι στις αξίες του, στην ελευθερία, τη δύναμη και τη δράση.

Ναι το μυρίσατε και εσείς φαντάζομαι, το όλο θέμα παρα-χωλαίνει . Αρχικά από πότε ένας τρομοκράτης που έχει στην πλάτη του, σωρό από φόνους και αδικήματα, και αφού έχει καταδικαστεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, παίρνει 7 άδειες σε διάστημα ενός έτους; (την ίδια ώρα που κρατούμενοι με ανάλογο κατηγορητήριο δεν έχουν ακόμα πάρει κάποια άδεια). Κατά τη διάρκεια της άδειας πως είναι δυνατόν να αρκεί η εμφάνιση του αδειούχου μια φορά τη μέρα στο τμήμα της περιοχής του και καμία περεταίρω παρακολούθηση; Και τέλος αναρωτιέμαι, όλα αυτά για τα οποία μίλησε ο δικηγόρους του Ξηρού, η αντιτρομοκρατική δεν τα γνώριζε, δεν τα υποψιαζόταν;

Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και την εύθυμη χήρα, την κιουρία Μπακογιάννη να εκφράζει τους φόβους και τις ευαισθησίες της γύρω από την τρομοκρατία και να κάνει προβλέψεις για νέα τρομοκρατικά χτυπήματα. Σε λίγο θα δούμε και καμιά συνέντευξη του Ξηρού στον Ζούγκλα, σαν αυτή που του είχε δώσει το 2010. Και κάνοντας έτσι μια αφηρημένη σκέψη, τον Χριστόδουλο Ξηρό τον έχουμε συνηθίσει να ‘’δίνει’’ τόσο συνεντεύξεις, όσο και ονόματα συντρόφων και συνεργατών.

Το σενάριο του σίριαλ αυτού, είπαμε, μια απ’ τα ίδια, ένα σενάριο αποπροσανατολισμού και δημιουργίας συνθηκών φόβου, προβλέψιμο, δοκιμασμένο και με εγγυημένα αποτελέσματα. Οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ της κυβερνήσεως θα κάνουν πάρτι τρομολαγνείας επί καθημερινής βάσεως σε δελτία, εκπομπές και talk show. Φυλλάδες με σκανδαλολογίες και σενάρια επικείμενων τρομοκρατικών επιθέσεων και συνυπάρξεων τύπου «Ένωση Πυρήνων και 17Ν» και λοιπές μπούρδες. Προβοκάτσια με το κιλό. Νευρικές και άγαρμπες κινήσεις από το σύστημα (βλέπε σύλληψη Σακκά μια μέρα μετά την εξαφάνιση Ξηρού).

Είναι όλα τόσο κακοστημένα και κακότεχνα που δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να μη μας πιάσουν και πάλι αμερικανάκια.

Ας κλείσουμε την τηλεόραση και ας ανοίξουμε το μυαλό μας επιτέλους.

Πηγή :exitnews.gr

Συντάκτης Μαριάννα Μητροπούλου

Ένα πλάσμα ανήσυχο, ασυμβίβαστο και αθεράπευτα ονειροπόλο. Από μικρή έπαιρνε ένα στυλό και ένα τετράδιο ανά χείρας και γυρνούσε. Κι όπου δεν έφταναν τα πόδια της, έφτανε το μυαλό της. Με το γράψιμο ως μέσο και με τη φαντασία οδηγό της, κάποτε σκέφτηκε να γίνει συγγραφέας. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από την αλήθεια. Άφησε λοιπόν, τα παραμύθια στο συρτάρι και αποφάσισε να βγει στους δρόμους. Με ένα μπλοκάκι στο χέρι,μια φωτογραφική στο λαιμό και πολλά όνειρα στο κεφάλι της, σπούδασε δημοσιογραφία και γέμισε το σάκο της με όσα εφόδια χρειαζόταν. Με αυτό το σάκο και με το κεφάλι της ψηλά, βάζει μια νέα αφετηρία και ξεκινά το μεγάλο της ταξίδι.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΙΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Aπό τον Άγη Βερούτη
Το πρώτο κείμενο της προηγούμενης χρονιάς, “Η Χρονιά της Κατσαρίδας” έπεσε κοντά στις προβλέψεις του για το 2013 σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.
Προέβλεψε τόσο την άρση των πλειστηριασμών προς το τέλος του περασμένου χρόνου, όσο και τη μανιακή φορολογική επίθεση ενάντια στην ακίνητη ιδιωτική περιουσία και την αδυναμία πληρωμής των συνήθων υποζυγίων.
Ο φοροδοτικός γκρεμός ξεπεράστηκε, και πλέον βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση με τις μη εξυπηρετούμενες οφειλές προς το κράτος να αυξάνονται κατά 1 δισεκατομμύριο ευρώ το μήνα, ή 100 ευρώ το μήνα για κάθε Έλληνα.
Ξεκάθαρη επίσης ήταν η συσσώρευση ψηφοφόρων στα άκρα, τα φαινόμενα βίας που σκότωσαν ανθρώπους με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, και η εντεινόμενη αιμορραγία μυαλών μέσω της μετανάστευσης.
Επίσης πέτυχε να προβλέψει την μικρή αύξηση των εσόδων του τουρισμού, και την συνέχιση της επιβίωσης των λαμόγιων, των κατσαρίδων και των τρωκτικών της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτά όμως για το 2013 που βρίσκεται ήδη πίσω μας.
Υπερφορολόγηση
Το 2014, δυστυχώς προοιωνίζεται πολύ χειρότερο από το ΄13, καθώς ο αριθμός των πολιτών που θα αδυνατεί να στηρίξει την υπερφορολόγηση θα πληθύνει.
Το κράτος-τύραννος έχει προβλέψει αυτή την εξέλιξη, νομοθετώντας πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς των πολιτών που θα χρωστούν, ώστε να πάρει με τη βία εκείνα που χρειάζεται για να σιτίσει την κομματοκρατία.
Όταν θα τελειώσουν και τα χρήματα των μη-εχόντων "αθλίων", το κράτος-τύραννος έχει προβλέψει τις προληπτικές κατασχέσεις από εκείνους που ακόμα δε χρωστάνε, ώστε να διασφαλίσει λίγες ακόμη βδομάδες σίτισης της φρουράς του.
Το σκεπτικό είναι ότι όταν θα έχει τελειώσει η ευρωπαϊκή προεδρία, θα έρχονται τα λεφτάκια του τουρισμού, και τα πρόβατα το καλοκαίρι κοιμούνται, στη χώρα των λωτοφάγων.
Αν φτάσουμε ως το καλοκαίρι σκέφτεται το Κράτος, τη βγάλαμε τη χρονιά.
Για τις διάφορες λίστες, των εμβασματούχων εξωτερικού, της Λαγκάρντ, των ακινήτων στο εξωτερικό, κλπ. Κλπ., θα δούμε ό,τι είδαμε και ως τώρα. Τίποτε...
Οι 10.000 offshore, εκ των οποίων οι 35 έχουν ελεγχθεί, θα παραμείνουν στο απυρόβλητο ως “φίλιες δυνάμεις” του πολιτικού κατεστημένου, καθώς με πρόσβαση τους λογαριασμούς των μικρομεσαίων και των τυροπιτάδων, οι κομματικοί στρατοί που έχουν αλώσει το δημόσιο θα γίνει προσπάθεια να διατηρηθούν ώσπου να λυθεί το θέμα του χρέους.
Διπλές Εκλογές
Οι εκλογές τον Μάιο υπόσχονται εκπλήξεις. Μια από αυτές θα είναι η ανθεκτικότητα των συνδικαληστών, αλλά και η τερατώδης αύξηση της εκδικητικής ψήφου των πολιτών.
Αυτό που ίσως είναι δύσκολο να υπολογιστεί είναι πως στις ευρωεκλογές τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θα είναι τόσο χαμηλά που πιθανόν να υποχρεωθεί η κυβέρνηση σε προκήρυξη εκλογών, ενώ η Χ.Α. με προοπτική αξιωματικής αντιπολίτευσης θα δείξει τα δόντια της πλέον απροκάλυπτα, καθώς θα συλλέξει όλους τους εξαθλιωμένους που ο Κράτος έφαγε, έπεψε και αφόδευσε.
Μια συγκυβέρνηση ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι ισχυρότατη προοπτική, τουλάχιστον από τον Ιούνιο ως το τέλος του χρόνου.
Η συλλογιστική θα είναι πως, αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το πλειοψηφικό κόμμα στη χώρα (βάσει Ευρωεκλογών) όμως δεν διαθέτει επαρκή αριθμό μελών για να στελεχώσει τη διοίκηση της χώρας, ενώ τα άλλα δυο κόμματα έχουν τα στελέχη για να διοικήσουν το κράτος, χωρίς όμως να έχουν πλέον τη λαϊκή εντολή.
Πιθανότατα ο κ. Στουρνάρας να παραμείνει ΥΠΟΙΚ, καθώς εκφράζει κυρίως ακροαριστερές αντιλήψεις περί της διάλυσης της ιδιωτικής περιουσίας, και άρα θα έχει περίοπτη θέση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ/ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο ισχύει και για πολλούς υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης που όντες αντιμνημονιακοί κατάφεραν να ακυρώσουν το μνημόνιο στην πράξη, καταφέροντας μόνο πλήγματα στην ιδιωτική παραγωγική οικονομία της χώρας, και αφήνοντας τις παθογένειες και το τερατομεγέθες δημόσιο άθικτο.
Με δεδομένη την επικοινωνιακή και ποινική απόπειρα εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής, που ουσιαστικά απέτυχε να μειώσει τα ποσοστά της, αλλά τουναντίον μαρτυροποίησε τον αρχηγό της, μπορούμε να αναμένουμε συνεχή κατά μέτωπον επίθεση της Χ.Α. εναντίον του σημερινού πολιτικού κατεστημένου με αφορμή τις μίζες και τη ληστεία του Έλληνα φορολογούμενου που θα αποκαλύπτεται σιγά-σιγά μετά τις διπλές εκλογές.
Το θέμα της διαφθοράς θα δεσπόζει των πολιτικών εξελίξεων, και πιθανόν να επισκιάσει την εξάμηνη Ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σίγουρα θα επηρεάσει δραματικά τις δυο προγραμματισμένες εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου για την Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Οι τύποις φιλελεύθεροι "καπετάνιοι" πιθανότατα να συνεχίσουν διαφωνούν αναμεταξύ τους για το ποιος λέει καλύτερα το ποίημά του, κάνοντας δοκιμές μπροστά σε ολόσωμους καθρέφτες με χαμηλό φωτισμό, ώσπου να είναι πολύ αργά για να έχει οποιαδήποτε θετική συνεισφορά η συνεργασία τους.
Αν αποφασίσουν να συνεργαστούν μόνον όταν θα είναι πλέον πολύ αργά, και κατ’επέκτασην θα χρεωθούν την παταγώδη αποτυχία του μεταρρυθμιστικού, φιλελεύθερου κέντρου, είναι σίγουρο ότι θα τελειώσουν και αυτοί την πολιτική καριέρα τους όπως οι προκάτοχοί τους.
Διαφθορά
Εμείς οι πληβείοι ως τότε θα ασχολούμαστε με τους Λιάπηδες, τους Πούλογλους και τους Καντάδες που θα πετιούνται κάθε τόσο μέσα στην αρένα για να τους ξεσκίσουν τα θηρία, και στη θέα του αίματος τα πλήθη να κατευνάζονται για λίγα 24ωρα τη φορά.
Κάποιοι μικρομεσαίοι, ανενεργοί και ήδη καμένοι μιζαδόροι της πολιτικής και του συνδικαλισμού θα πεταχτούν στα φώτα της δημοσιότητας, για να κατευναστεί η εκδικητική διάθεση του λαουτζίκου, και να διασκεδάσει την καθημερινότητα της εντεινόμενης ανέχειας που θα συνεχίσει να σπρώχνει τη νεολαία να μεταναστεύσει μακριά από την τοξική ελληνική πραγματικότητα.
Η Ομερτά θα συνεχίσει να ισχύει, τουλάχιστον ως το τέλος της ευρωπαϊκής προεδρίας, καθώς όσοι θα μιλούν δεν θα ξέρουν πραγματικά, ενώ όσοι ξέρουν θα συνεχίσουν να μη μιλούν, πλην αν νοιώσουν την προοπτική της μακροχρόνιας φυλάκισης μπροστά τους.
Με αμετάβλητο το Συνταγματικό Άρθρο 86 περί μη-ευθύνης υπουργών, και τις βιαστικές παραγραφές, δεν θα τη νοιώσουν.
Το κύριο θέμα της χρονιάς θα παραμείνει η διαφθορά, και θα έχουμε ίσως μερικά ευτράπελα από τους μικροπωλητές του έθνους μας και τους ψιλικατζήδες της μίζας, που ίσως τολμήσει να αποκαλύψει η ελληνική δικαστική εξουσία, στο βαθμό που θα το επιτρέψουν οι πολιτικοί.
Θα περιμένουμε εναγωνίως τους αρχηγούς των κομμάτων να αποκηρύξουν και να καταδικάσουν τη Διαφθορά “από όπου και αν προέρχεται...”
Δεν θα το κάνουν.
Ευρωπαϊκή Προεδρία
Η προεδρία θα είναι κυρίως διαδικαστική, καθώς οι πραγματικές αποφάσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζουν να παίρνονται στους διαδρόμους του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Το 2014 θα είναι κομβικό αναφορικά στην αρχή της συζήτησης για εύρεση οριστικής λύσης του τεράστιου ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους.
Αυτό περιλαμβάνει τόσο τις τράπεζες, όσο και τα κράτη. Το πρόβλημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο για χώρες όπως Ισπανία και Ιταλία, όπου στη δεύτερη ήδη ξεπέρασε το συμφωνημένο όριο βιωσιμότητας του 120% του ΑΕΠ.
Θεωρητικά, τον Απρίλιο θα δούμε να ξεκινάει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Η προκρινόμενη λύση δείχνει να είναι η επιμήκυνση και μείωση των επιτοκίων, που σήμερα ήδη βρίσκεται κοντά στο 2,6%.
Ταμπού αποτελεί το κούρεμα τύπου PSI, καθώς θα ξεκοίλιαζε τις τράπεζες της Ευρωζώνης, και το όφελος θα ήταν εικονικό, με τα κράτη να αναλαμβάνουν την κάλυψη του κόστους.
Τα αρνητικά επιτόκια είναι μια λύση που έχει συζητηθεί εκτενώς (δηλαδή να πέσει το ΕΚΤ στο -0,1%), αλλά πιθανόν να μην δώσει ουσιαστική λύση, καθώς το κύριο πρόβλημα βρίσκεται στην εμπιστοσύνη στην δυνατότητα ή πρόθεση των χωρών να εξυπηρετήσουν και να ανακυκλώσουν το κρατικό χρέος τους.
Από την άλλη, οι τράπεζες συνεχίζουν να κερδίζουν εύκολα χρήματα από την έκδοση κρατικού χρέους, και η πιθανότητα αυτό το χρέος να μην πληρωθεί θα τις κατέστρεφε σε ένα βράδυ.
Η άλλη λύση του bail-in που επιχειρήθηκε στο πείραμα με την Κύπρο, όπου οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ κουρεύονται, και για το ποσόν του κουρέματός τους παίρνουν μετοχές της τράπεζας, μοιάζει εφιαλτική ως προοπτική για την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Από την άλλη, το πανευρωπαϊκό κυνήγι των offshore που υποτίθεται θα έδινε πόρους για τη μείωση του χρέους, σταμάτησε, καθώς πιθανότατα προσέκρουσε σε συμφέροντα εκείνων που χρηματοδοτούν τα κόμματα που βγάζουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Πάντως, είναι εξαιρετικά απίθανο να δοθεί λύση στο πρόβλημα του χρέους εντός του 2014, και καθώς θα εμφανιστεί αναιμική ανάπτυξη στη συνολική Ευρωζώνη, πιθανότατα το θέμα θα αφεθεί για να επιλυθεί από μελλοντικούς Ευρωπαίους ηγέτες.
Ανεργία/Μετανάστευση
Ανθρωποθυσίες... Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια της κρίσης.
Τους άνεργους νέους της χώρας θυσιάζουμε στο βωμό των κομματόσκυλων, των κρατικοδίαιτων και των αργόμισθων. Θα φεύγουν σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς, βλέποντας ότι τα σχέδια καταπολέμησης της ανεργίας της συγκυβέρνησης περιορίζονται πρακτικά στη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ των θέσεων ψηφοφόρων των Δήμων.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο καταπολέμησης της ανεργίας, και είναι γνωστό σε όλους. Η μείωση του χρέους δεν θα φέρει θέσεις εργασίας.
Ενώ θα έπρεπε να έχει κηρυχθεί “Ανένδοτος ενάντια στην Ανεργία”, η κυβέρνηση προσπαθεί με δόλιους τρόπους να βεβαιώσει φόρους αδικαιολόγητους, κατά των ανέργων και των εξαθλιωμένων ελευθέρων επαγγελματιών. Αυτοί είναι οι “νέοι Εβραίοι” του Ευρωπαϊκού Νότου.
Οι νέοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν προς ευνομούμενες πολιτείες ανά τον κόσμο. Πολλοί που βλέπουν την επερχόμενη εκτροπή θα προσπαθήσουν ανεπιτυχώς να βγουν εκτός grid παραμένοντας στη χώρα, όμως μόνο όσοι μεταναστεύσουν τελικά θα γλυτώσουν πραγματικά.
Ανάπτυξη
Ποια ανάπτυξη; Πλάκα κάνουμε;
Πάλι φέτος ύφεση θα έχουμε, που ίσως με αρκετό μασάζ και greek statistics να εμφανιστεί ως 0,1% ανάπτυξη μετά το τέλος του καλοκαιριού. Είναι εξαιρετικά απίθανο όμως αυτό, καθώς μετά το τέλος του καλοκαιριού στα πράγματα πιθανότατα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει κέρδος να εμφανίσει ότι παρέλαβε καμμένη γη. Κατά κύριο λόγο δεν θα έχει άδικο.
Προς το παρόν ο αναπτυξιακός σχεδιασμός της κυβέρνησης περιορίζεται στην προοπτική της μείωσης του Ελληνικού χρέους μετά από παζάρια με την τρόικα.
Λες και η μείωση του χρέους θα φέρει θέσεις εργασίας...
Προβλήματα με τη “γείτονα”
Δυστυχώς τα προβλήματα της Τουρκίας στη διαδικασία εκθρόνισης του Ερντογάν μετά τους λεονταρισμούς του με τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ, και προσφάτως με το Ισραήλ, πιθανόν θα επηρεάσουν τις σχέσεις με την Ελλάδα, ειδικότερα ενόψει της ανακήρυξης ΑΟΖ για την εκμετάλλευση των αποθεμάτων του Αιγαίου και της Κρήτης.
Περισσότερο για εσωτερική της κατανάλωση στη γείτονα, θα εμφανιστεί να κάνει λεονταρισμούς εναντίον της Ελλάδος η τουρκική κυβέρνηση, που όμως απλά θα ξεκινήσουν μια περίοδο πολιτικής αστάθειας, όταν πιθανότατα χάσει τον πολιτικό έλεγχο της χώρας του ο σημερινός πρωθυπουργός της γείτονος Ερντογάν, πιθανότατα πριν το τέλος του 2014.
Όσο αργήσει να εκθρονιστεί, τόσο περισσότερο θα βρυχάται.
Big picture
Όλα τα δεδομένα δείχνουν πιθανότατη εκτροπή από το μέσον του έτους και μετά.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμη και αν δεν γίνει η εκτροπή (που όλοι οι εχέφρονες πραγματικά απεύχονται) είναι άγνωστο πως θα αντιδράσει μια κοινωνία εξαθλιωμένη, τεντωμένη σαν χορδή, στην έλλειψη πολιτικής προοπτικής και σχεδίου, πέρα από την παραμονή στην εξουσία, ή την απόκτησή της.
Με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ/ΠΑΣΟΚ θα κλείσει οριστικά η Μεταπολίτευση, με τεκτονικές μετακινήσεις και πιθανότατα εξαιρετικά δυσμενείς εξελίξεις για τους πολιτικούς σχηματισμούς που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν.
Ήταν εξάλλου δεδομένο, από τη στιγμή που ενεπλάκη η χώρα σε τριμερή επιστασία από την τρόικα, ότι το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο που έφερε τη χώρα στην κρίση, θα έπρεπε να καταρρεύσει για να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Αυτό πιθανότατα να συμβεί φέτος.
Με τον έβδομο χρόνο κρίσης θα τελειώσει η υπομονή της κοινωνίας προς τους πολιτικούς (η χώρα μας έχει μια ροπή στις επταετίες), και οι εξελίξεις μόνο σε καταιγίδα θα μπορούν να ομοιάζουν.
Το καλό μετά από μια καταιγίδα, που ίσως διαρκέσει έως και το 2015, είναι πως θα’χει καθαρίσει τελείως η ατμόσφαιρα.
Το κακό είναι πως θα υπάρχουν πολλά μπάζα και κουφάρια για καθάρισμα.
Καλή χρονιά!
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
kourdistoportocali

Της Χριστίνας Σ. Φλάσκου*

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασκώντας για ακόμη μια φορά παρεμβατική εξωτερική πολιτική προωθεί, μέσα από την πρόταση για χρηματοδότηση κατασκευής τζαμιού στην Αθήνα, τα νέο-οθωμανικά σχέδια της Τουρκίας. Η διττής σημασίας πρότασή του, όμως, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης καθώς η προσπάθεια για αύξηση της τουρκικής επιρροής στην Ελλάδα ενδέχεται να ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την τελευταία.

Το συγκεκριμένο ενδιαφέρον που δείχνει η Τουρκία για την ύπαρξη μουσουλμανικών λατρευτικών χώρων στην Ελλάδα, της προσδίδει την εικόνα μιας χώρας που βασικό μέλημά της έχει να εντάξει κάτω από τον μανδύα προστασίας της το μουσουλμανικό στοιχείο. Εκτός από αυτό, ενισχύει και την εικόνα του Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας, γεγονός που ευνοείται άλλωστε και από την τεράστια προβολή του θέματος από τα τουρκικά media.

Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια της Τουρκίας να εμφανίζεται σαν προστάτιδα δύναμη του μουσουλμανικού στοιχείου περιλαμβάνει μια πολύ σοβαρή αντίφαση, η οποία αποκαλύπτεται μέσα από την προσεκτική μελέτη της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πρόοδο της Τουρκίας με βάση τα Κριτήρια της Κοπεγχάγης. Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία και το σεβασμό των μειονοτήτων παρατηρείται είτε ελάχιστη πρόοδος, είτε και οπισθοδρόμηση εκ μέρους της Τουρκίας.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση (10/10/2012), που αφορά στην περίοδο Οκτωβρίου 2011 – Σεπτεμβρίου 2012, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εξέδωσε 160 καταδικαστικές αποφάσεις κατά της Τουρκίας για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παράλληλα, παρατηρείται κατακόρυφη άνοδος στις νέες προσφυγές, καθόσον για την περίοδο Σεπτεμβρίου 2011 - Σεπτεμβρίου 2012 αυτές αυξήθηκαν από 8010 σε 16641. Οι αναφορές για συντελούμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εστιάζονται κυρίως στη μη ελεύθερη έκφραση, στην ύπαρξη μεροληπτικών δικών, στη δυσανάλογη χρήση βίας, ακόμη και σε εκτελέσεις.

Σε ότι αφορά στα δικαιώματα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων διαπιστώνονται σοβαρά προβλήματα και περιορισμοί. Επισημαίνεται ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε τη Σύμβαση - Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχετικά με την προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων, ούτε τον Ευρωπαϊκό Χάρτη για τις περιφερειακές και μειονοτικές γλώσσες.

Τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μη μουσουλμανικές κοινότητες αφορούν τόσο στα περιουσιακά δικαιώματα, όσο και στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη και στην εργασία. Παράλληλα, υπάρχει μεγάλος αριθμός αναφορών για συχνά περιστατικά διακρίσεων και βίας, που καλλιεργούνται μέσα από τη ρητορική μίσους και που καταδεικνύουν τη μη ανοχή της Τουρκίας απέναντι στις μειονότητες. Χαρακτηριστικό της μη ανοχής είναι και η θεώρηση των Χριστιανικών Εκκλησιών και των Ιεραποστόλων ως απειλή για τη μουσουλμανική θρησκεία και για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας. Επιπρόσθετα, ζητήματα όπως η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης, αλλά και η πρόταση του Αρμενικού Πατριαρχείου για δημιουργία πανεπιστημιακού τμήματος που θα αφορά στην αρμενική γλώσσα και στους κληρικούς, παραμένουν άλυτα.

Εκτός των ανωτέρω, εμπόδια και προβλήματα ως προς τη διατήρηση ή καθιέρωση νέων λατρευτικών χώρων δεν αντιμετωπίζουν μόνο οι μη μουσουλμανικές θρησκευτικές κοινότητες αλλά και οι Αλεβίτες[1]. Οι τελευταίοι, τη δεκαετία του 1990 υπέστησαν εκτεταμένες διώξεις, επειδή θεωρούνταν "εσωτερική απειλή", με αποτέλεσμα το θάνατο πολλών εξ αυτών, γεγονός που ενισχύει την ανησυχία τους για αναβίωση των διωγμών του παρελθόντος[2].

Από τα ανωτέρω αναφερθέντα καθίσταται φανερό ότι ο δρόμος της Τουρκίας προς τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της, παραμένει ακόμη μακρύς. Επομένως, η πρόταση/πρόθεση του Τούρκου πρωθυπουργού για χρηματοδότηση μουσουλμανικού λατρευτικού χώρου στην Αθήνα εκτιμάται ότι στοχεύει είτε στον εναγκαλισμό του μουσουλμανικού στοιχείου, είτε στη δημιουργία Δούρειου Ίππου για έλεγχο και δράση των μουσουλμάνων υπέρ των Τουρκικών συμφερόντων.

*Η Χριστίνα Σ. Φλάσκου είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου, με ειδίκευση στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές

[1] European Commission, «Commission Staff Working Document Turkey 2012 Progress Report», Brussels, 10/10/2012 http://ec.europa.eu/enlargement/pdf/key_documents/2012/package/tr_rapport_2012_en.pdf

[2] Hamit Bozarslan, «Ιστορία της Σύγχρονης Τουρκίας», Σαββάλας, Αθήνα,2008,σ.σ.106-108

Της Χριστίνας Σ. Φλάσκου*

Με αφορμή τα γεγονότα της πλατείας Taksim θα πρέπει να εξεταστούν ορισμένες επιλογές και πρακτικές στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Τούρκου Πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdoğan που, απ’ ότι φαίνεται, όχι μόνο πλήττουν την εικόνα του στο εσωτερικό και εξωτερικό, αλλά θέτουν και υπό αμφισβήτηση την πολιτική του.

Η Συριακή κρίση εξακολουθεί να παραμένει ένα μεγάλο πρόβλημα για την Τουρκία, εγκλωβίζοντάς την όλο και περισσότερο στις επιλογές της και σε μια καταρρέουσα νέο-Οθωμανική εξωτερική πολιτική περί "μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες".

Η ανωτέρω, όμως, νέο-Οθωμανική πολιτική απεδείχθη ότι, όπως αναφέρει ο κος Ν. Ραπτόπουλος, «…είχε κατασκευαστεί σε "συνθήκες εργαστηρίου", καθώς απαιτούσε την απόκτηση σφαιρών επιρροής, η διεθνής και εσωτερική κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση των οποίων θα διέπετο από ένα καθεστώς απόλυτης σταθερότητας»[1].

Η εκτίμηση της Τουρκίας για γρήγορη επίλυση της Συριακής κρίσης και η αποτυχία της να πείσει τον, μέχρι πρότινος, καλό της σύμμαχο Bashar al-Assad να προβεί σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις (Μάρτιος 2011), έθεσε υπό αμφισβήτηση τις δυνατότητες επηρεασμού του μέχρι τότε δημοφιλέστερου ηγέτη της Μέσης Ανατολής, Erdoğan. Επιπρόσθετα, η αρχική της επιμονή για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία (κάτι που, απ’ ότι φαίνεται, δεν χαίρει τελικά της στήριξης ούτε της Δύσης, ούτε της πλειοψηφίας του Τουρκικού λαού) και ο "εξαναγκασμός" της να υποστηρίξει την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης για τη Συρία (Απρίλιος 2013), πλήττουν την αξιοπιστία της, καθώς επίσης και την εικόνα της ως περιφερειακής δύναμης, αφού απ’ ότι φαίνεται δεν διαμορφώνει, αλλά ακολουθεί τις τρέχουσες εξελίξεις.

Παράλληλα, στο εσωτερικό της Τουρκίας επικρατεί έντονη δυσαρέσκεια τόσο για τις πολιτικές επιλογές του Erdoğan, όσο και για τις πρακτικές επιβολής τους που ακολουθεί.

Σε ότι αφορά στη Συριακή κρίση, ορατός είναι ο κίνδυνος μετάδοσης των Συριακών εθνοθρησκευτικών συγκρούσεων και στο εσωτερικό της Τουρκίας. Έντονη ανησυχία επικρατεί, ιδίως στους Αλεβίτες της Τουρκίας, για τον κίνδυνο αναβίωσης των διωγμών και των σφαγών του παρελθόντος. Κι αυτό γιατί ꞉ Πρώτον, η Σαουδική Αραβία προσπαθεί να φανατίσει τους Σουνίτες μαχητές εναντίον των Σιιτών του Ιράν και της Συρίας, που σημαίνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος εξάπλωσης του φανατισμού και στον Τουρκικό μετριοπαθή Σουνιτικό πληθυσμό και Δεύτερον, η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή του Hatay εξαιτίας της συγκέντρωσης Σύριων προσφύγων (κυρίως Σουνιτών) και Σουνιτών Ισλαμιστών ανταρτών, οι οποίοι και εξαπολύουν απειλές εναντίον των Αλαουιτών της περιοχής (συγγενική θρησκευτική κοινότητα με τους Αλεβίτες). Εκτός, όμως, των ανωτέρω έντονη δυσαρέσκεια στους κύκλους των Αλεβιτών έχει προκαλέσει και η απόφαση της Τουρκικής κυβέρνησης να δώσει το όνομα του Σουλτάνου Σελίμ του Α’, τον οποίο οι Αλεβίτες θεωρούν σφαγέα τους, στην Τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου. Η διαμορφούμενη, λοιπόν, κατάσταση δημιουργεί κίνδυνο να βρεθεί η Τουρκία αντιμέτωπη και με ένα Αλεβίτικο πρόβλημα, δίπλα στο μείζον Κουρδικό ζήτημα.

Σε ότι αφορά στα γεγονότα της πλατείας Taksim, φαίνεται ότι τα σχέδια του Erdoğan για ανάπλαση του πάρκου Gezi αποτέλεσαν μόνο την αφορμή των διαδηλώσεων. Στην πραγματικότητα, η βασική αιτία των διαδηλώσεων, στις οποίες συμμετέχει κόσμος με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις σε πάρα πολλές πόλεις της Τουρκίας, είναι η επιβολή εκ μέρους του Erdoğan της Ισλαμικής ατζέντας, με έναν τρόπο που χαρακτηρίζεται από πολλούς Τούρκους ως απολυταρχικός. Οι πολιτικές του επιλογές όχι μόνο έρχονται σε σύγκρουση με την αρχή της Κοσμικότητας του Mustafa Kemal Atatürk, αλλά και χαρακτηρίζονται από έντονη παρεμβατικότητα στη ζωή των φιλελεύθερων Τούρκων και ιδίως της νεολαίας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα των ανωτέρω παρεμβάσεων συνιστούν Πρώτον, η απαγόρευση πώλησης αλκοολούχων ποτών από παντοπωλεία, περίπτερα κλπ που βρίσκονται μέχρι 100 μέτρα μακριά από τζαμιά και σχολεία, από τις 22.00μμ - 6.00πμ. Παράλληλα, απαγορεύτηκε η διαφήμιση αλκοολούχων ποτών, κάτι που ισχύει ήδη και για τη διαφήμιση των τσιγάρων και Δεύτερον, η απαγόρευση του φιλιού των ζευγαριών σε μέρη όπως το μετρό.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι ο Erdoğan, παρά τις έντονες αντιδράσεις, όχι μόνο παραμένει ανυποχώρητος στις θέσεις του αλλά και εξακολουθεί να προκαλεί με τον ισχυρισμό του ότι και το πολιτιστικό κέντρο "Atatürk" (που βρίσκεται και αυτό στην πλατεία Taksim) θα πρέπει να κατεδαφιστεί και στη θέση του να ανεγερθεί Όπερα, του προσδίδει μια άκρως απολυταρχική εικόνα.

Η ένταση και η έκταση των διαδηλώσεων, καθώς και η καταγραφείσα στις δημοσκοπήσεις αρνητική άποψη της πλειοψηφίας του Τουρκικού λαού, για τη στάση του Erdoğan στη Συριακή κρίση, καταδεικνύουν ότι έχει αρχίσει να αποδομείται η παντοδυναμία και η δημοτικότητα του τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό.

Οι πολιτικές επιλογές, λοιπόν, του Erdoğan και η βίαιη αστυνομική επιδρομή εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών έχουν ως επακόλουθο πολλοί Τούρκοι να τον αποκαλούν "δικτάτορα" και να τον παρομοιάζουν με τον Assad. Παράλληλα, έντονες είναι και οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας εξαιτίας της βίαιης και αιματηρής αντιμετώπισης των διαδηλωτών. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Διεθνής Αμνηστία κλπ όχι μόνο εξέφρασαν την ανησυχία τους, αλλά έθιξαν ανοικτά το ζήτημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών στην Τουρκία. Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί είναι και η δήλωση του Αμερικανού ΥΠΕΞ, John Kerry, «Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την πλήρη ελευθερία έκφρασης και συνάθροισης, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος του κόσμου στην ειρηνική διαδήλωση, επειδή αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε δημοκρατίας» (3 Ιουνίου 2013)[2].

Και ενώ από τη μία πλευρά η εικόνα του Erdoğan πλήττεται, ο Πρόεδρος Gül, με τις παραινέσεις του για ηρεμία, ωριμότητα και ανοικτό διάλογο, αποκτά την εικόνα μιας μετριοπαθούς και διαλλακτικής πολιτικής δύναμης.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τεθούν ορισμένοι προβληματισμοί Πρώτον, κατά πόσο, εφόσον οι κινητοποιήσεις συνεχιστούν, μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά η τουρκική οικονομία, η οποία συνιστά το ισχυρότερο "χαρτί" του Erdoğan; Δεύτερον, κατά πόσο μπορεί να επηρεαστεί η εικόνα μιας ήπιας Ισλαμικής και Δημοκρατικής Τουρκίας, εν δυνάμει ηγέτιδας δύναμης του Ισλαμικού και Αραβικού κόσμου, που θέλει να προβάλει ο Erdoğan; Τρίτον, κατά πόσο μπορεί να επηρεαστεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ; και Τέταρτον, τι θα συμβεί στην περίπτωση που κατέβουν σε αντιδιαδηλώσεις και οι υποστηρικτές του Erdoğan;

Παράλληλα, ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Kadir Topbaş, εξέφρασε τον προβληματισμό του για το κατά πόσο η Τουρκία θα μπορέσει να "πείσει" τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, μετά τις εικόνες εκτεταμένης αστυνομικής βίας, που έκαναν τον γύρο του κόσμου.

Παρ’ όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι όλα τα ανωτέρω έχουν στρέψει εναντίον του Erdoğan πολλά στρώματα της Τουρκικής κοινωνίας, που τον είχαν υποστηρίξει στις εκλογικές αναμετρήσεις, θεωρείται ότι ακόμη παραμένει ο ισχυρός πολιτικός άνδρας της Τουρκίας, ελλείψει μάλιστα ισχυρής αντιπολίτευσης. Το ταξίδι, άλλωστε, που πραγματοποίησε σε χώρες της Βορείου Αφρικής (Μαρόκο, Τυνησία) κατά τη διάρκεια των συνεχιζόμενων διαδηλώσεων στην Τουρκία, εκτιμάται ως μια προσπάθεια να καταστήσει σαφές ότι ο Erdoğan εξακολουθεί να έχει τον "έλεγχο της κατάστασης". Αν, όμως, συνεχιστούν οι διαδηλώσεις/διαμαρτυρίες και επηρεασθεί η οικονομική ανάπτυξη (τουρισμός, αύξηση του ρίσκου δανεισμού λόγω πολιτικής αστάθειας, αύξηση επιτοκίων εξωτερικού δανεισμού, πάγωμα ή και απόσυρση εξωτερικών επενδύσεων κλπ), τότε είναι πολύ πιθανή η κατάρρευση της πολιτικής παντοδυναμίας του Erdoğan και η αποδυνάμωση των νέο-Οθωμανικών του φιλοδοξιών.

*Η Χριστίνα Σ. Φλάσκου είναι Διεθνολόγος, MSc Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές (Πάντειο Πανεπιστήμιο)

[1] Νικόλαος Ραπτόπουλος, «Η κρίση στη Συρία και η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας προς τις όμορες χώρες της Μέσης Ανατολής» από το συλλογικό βιβλίο του Ηλία Κουσκουβέλη, «Η Αραβική Άνοιξη – Μελέτες Διεθνών Σχέσεων», Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη, 2012, σ.σ. 81-82

[2] «US officials voice worry about violence in Turkey, urge restraint by officials and protesters», Washington Post, Ιούνιος 2013

Βήμα | Αποστράτων

ΒΗΜΑ | ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ

Facebook Fanpage

Recent Posts

Categories

Άρθρα

Δείτε Επίσης

Μείνετε Ενημερωμένοι

Popular Posts

Recent Posts

ΑΡΘΡΑ

Ποιοι είμαστε